:I

lífið er ömurlegt.

lífið byrjar á að fríka okkur út þegar að það byrjar með stærsta sjokki lífs okkar, fæðingunni. 

síðan byrjum við í skóla og komumst að þeirri hræðilegu niðurstöðu að ekki öllum er vel við mann, 
sumum er jafnvel neitað félagslegri stöðu og eru þannig árin saman, og síðan skiptir maður um skóla og er ekki búinn að þroskast neitt félagslega bara út af því að maður var "þessi nörd".

þá byrjar andlegt ofbeldi og ömurleiki tilverunnar. manni er látið líða eins og maður sé ekki neitt, misnotaður, laminn og kraminn undir fótum "þeirra vinsælu".

Maður stendur sig vel í skóla, fær góðar einkunnir og er hrósað af kennaranum. þá breytist maður í 
kennarasleikju allt í einu.
Maður reynir að komast í hópinn, þau notfæra sig mann, niðurlægja mann og síðan skilja mann eftir. 

síðan hellist kynþroskinn yfir mann, bólur og sviti setja sitt mark á mann, eins og maður var ekki nógu ljótur og illa lyktandi fyrr. Maður fær áhuga á stelpum, en þær láta sem þær sjá mann ekki vegna þess að "hann er svo krípí".

Síðan loksins undir miðju kynþroskans þá kynnist maður fólki 
sem stundum vill hafa mann í kring um sig, en annars á maður bara að fara burt.

svona gengur þetta yfir aftur og aftur, þangað til að þunglyndið byrjar að herja á mann, hættir að sjá allan tilgang, hugsar um lítið annað en alla hnífana heima, eða reipið í geymslunni. mmaður hættir að finna til eftir einhvern tíma. maður vaknar og finnur ekki til, maður fer í tíma og finnur ekki til, maður kemur heim og finnur ekki til. það er samt ein tilfinning eftir, og það er sársauki.
maður er dauður inni í sér.

Manneskjan hvarf fyrir löngu. Aðeins tóm skel er eftir.

allt vegna þess að maður byrjaði aðeins öðruvísi, þá er maður skotmark árása sem að enginn ætti að þurfa að þola.

bæ, ég vona að einhverjir tilfinningahamlaðir einstaklingar gátu lesið þetta.